Nieuwsbrieven

10. Zomer 2023 

Zoals u aan het eind van de vorige nieuwsbrief heeft kunnen lezen vertrok Arjan op de langste dag  van het jaar weer richting la douce France. Deze keer met een duidelijk doel voor Maison Petite Jolie:  de metselaars ontvangen en bijstaan bij het omtoveren van een ‘traditionele Franse spoelbak met  raam’ in een paar openslaande deuren naar het toekomstige balkon en dakterras. Tevens was een  belangrijke reden om in korte tijd weer die kant op te gaan een lading goedkoop op de kop getikte  dakplaten die afgeleverd zouden worden. Het bleek het begin van een nieuw, langdurig en  zenuwslopend avontuur. Slecht voor je rust maar goed voor de thriller die “ik vertrek” heet.

Maar dat wisten we eind juni nog niet. Toen was alles nog vredig en opgewekt. De metselaars  stonden keurig op tijd voor de deur en gingen, goedgemutst als altijd, volle bak aan de slag. Ze  hanteren een keuze-tarief. Je kunt kiezen voor een uurloon of een afgesproken bedrag voor de hele  klus. Bij de vorige klus, vlinderstruik uit de muur aan de voorkant bevrijden en het kozijn in ere  herstellen, hadden we al een vaste prijs voor de klus afgesproken. De mannen kennen het fenomeen  “met de Franse slag” niet. Op hoog tempo en alles met de blote handen vloog de oude muur met  struik eruit en het nieuwe kozijn erin. Alles tip top in orde, niks op aan te merken. Bij mijn lovende  woorden over hun werk en tempo merkten ze echter wel op dat dit tempo slechts toebehoort aan  een vaste prijs. Bij uurtje factuurtje, vertelt hij met een guitige lach, ligt het tempo aanzienlijk lager.  Ik koos dus wederom voor het afgesproken werk. Ik hou van duidelijkheid. 
Het volgende linkje is naar een timelapse filmpje van de klus:

youtu.be/9az3DUwsHwM?si=MdMkn2QRua5ygTyr 

En terwijl de heren zich uitleefden in de 150 jaar oude keuken kon Arjan zijn lol op met het verder  leeghalen van de zolder, het inzetten van nieuwe balken en planken en het verwijderen van het oude  stucwerk. Er komen prachtige muren van oude stenen tevoorschijn. En dan de keus waar we de oude  muur willen laten zien en waar er een nieuwe stuclaag komt. Gelukkig hebben we daar nog alle tijd  voor. Eerst maar alles wat oud is en los zit weghalen. 

En dan de dakplaten. Het eerste drama met de dakplaten vond twee jaar eerder plaats. De mooie  dikke dakplaten, die Arjan voor een prikkie had gevonden voor zijn eigen huis, waren op het moment  dat hij ze wilde kopen en transporteren niet meer beschikbaar. De platen die nog wel beschikbaar  waren zijn een stuk dunner maar wel een stuk duurder. Het is een bekend fenomeen in de corona tijd. Dikke pech, toen. Maar deze keer hadden we geluk. Ze waren er weer. Dik en goedkoop. En we  vonden via Facebook ook een transportbedrijf die voor weinig geld wekelijks vrachten naar de  Morvan rijdt. Enthousiaste verhalen van mede Morvandezen dus met 1 telefoontje was alles  geregeld.  

Dat was begin juni. Maar toen werd het stil. De leverancier wilde van de platen af maar kreeg bij de transporteur twee weken geen gehoor. Tot ik zelf maar eens ging bellen en ja hoor, meteen contact.  Hij zou er over een uur voor de deur staan. De dakplaten werden ingeladen en alles zou nog precies  

op tijd goedkomen, Arjan was inmiddels in Frankrijk. De transporteur had precies een week de tijd  om te leveren. Geen probleem, komt goed. We leveren over 10 dagen. Juist, maar dan is er dus  niemand. En toen begon het grote wachten. En wachten. En mailen, bellen,  sms-en en appen maar geen enkel spoor van de transporteur. 

Gelukkig is er genoeg te doen en zit je niet echt te wachten op wat zal komen maar het vreet wel aan je. Ben ik opgelicht? Is de transporteur er met mijn lading vandoor? In de tussentijd kon Arjan de nieuwe kozijnen met ramen monter en en verder met de slaapkamer in zijn huis Jardin d’ Eeden; wanden plaatsen, trap verplaatsen, isoleren, stroom leggen, dakraam monteren, gistplaten mont eren en een begin maken met stuc en. Grasmaaien en genieten van de tuin en het mooie weer. Vrienden en familie bezoeken, samen eten en samen muziek maken. Deze plek is al veel meer dan een klushuis. Er wonen vrienden en familie en we vormen langzaam plannen voor de toekomst.

En in de tussentijd wachten we al meer dan 8 weken op de dakplaten. Wachten is niet erg, als je maar weet hoe lang het gaat duren. Ik bel dagelijks naar de voicemail of stuur ee n bericht via Whatsapp, sms of mail maar geen reactie. En op het moment dat ik besluit aangifte te gaan doen van di efstal bij de gemeente H . is daar een bericht . Ze komen op 15 augustus leveren. En dat ik bijna het dubbele bedrag verschuldigd ben dan dat we eerder hebben afgesproken. En n iet be talen is niet leveren. Wederom schoot ik in de kramp. Ik wil er nu zo langzaamaan wel vanaf. Ik wil mijn lading en ik wil best wat meer betalen want het is nog altijd m inder dan alle andere transportb edrijven die ik om een offerte heb gevraagd. Maar dit is geen manier van communiceren en handelen. En dat voor een bedrijf wat op zijn website zichzelf omschrijft met “veiligheid – duidelijkheid - stiptheid – plezierige manier van samenwerken”. Maar ik zet alle weerstand overboord, overleven en na levering zal ik wel gaan klagen. En het werd dinsdag 15 augustus. En we wachten rustig af op de plaats van aflevering. Gelukkig is er altij d wat te doen . Na de lunch besluit ik toch maar eens een appje te sturen met de vraag hoe laat ze er denken te zijn. Ik krijg meteen bericht. Er rijden geen vrachtwagens vandaag want het is een feestdag. Ze komen morgen. Ik zucht maar weer eens diep. Van een internationaal transportbedrijf zou je toch verwacht en dat ze weten dat ze op zon - en feestdagen niet mogen rijden in Frankrijk en wanneer dan die feestdagen zijn. Gelukkig komt er meestal weer een morgen.

En op woensdag 16 augustus brak de zon door. Spreekwoordelijk want het regende , toevallig alleen die dag , stront van de dijk. Maar daar stond hij dan, de enorme vrachtwagen van de firma H . met een schat van een chauffeur die de hele tijd ‘de klant is koning’ zei en eigenhandig een enorme partij dakplaten uit de vrachtwagen haal de. Hij maakte alles goed. Over de werkwijze van zijn baas zei hij liefdevol “de communicatie is niet altijd even goed maar hij bedoelt het goed en heeft het te druk” . M aar ook hoe vervelend dat voor ons is. Ik besluit het er allemaal bij te laten. Weer in de pen klimmen met iemand die toch niet gaat reageren heeft geen zin en kost erg veel energie. Daarnaast zag ik hoe groot onze lading was. Hij heeft zich daarin vergist en behoort kennelijk tot een groep men sen die zijn eige n fout niet durft toe te geven. Afspraak is in dit geval geen afspraak maar het is een reëel bedrag. Eind goed, al goed. Dus zoek je nog iemand voor een goedkoop vrachtje en heb je geen last van tijd of stress dan weet ik nog wel iemand ..

En dan het toetje van de zomer: het zandstralen van het balken plafond in Maison Petitie Jolie. Het huisje werd gekocht met drie binnenmuren en een gestuct plafond. Na de muren en het stuc te hebben verwijderd bleef er een klassiek plafond over vol resten van kalk en andere narigheid. Zandstralen is dan de mooiste manier van ‘opschuren’. Er werd een machine gehuurd en Arjan ging als een soort maanmannetje aande slag. Na dertien zakken van 35 kilo fijn zand was het huis jes veranderd in Saint L0égér sur la pl age met een aangespoeld VOC schip als decor. Arjan wist hoe mooi het zou worden, voor mij was het een verrassing. Een prachtige verrassing.

Voorjaar 2023

Ik hoor u denken “2023 … daar was toch iets mee?” Jawel jawel, het grote moment is aangebroken: de voucher-kopers kunnen komen! Want dat was de afspraak. Of planning. Of hoe was het ook alweer? Planningen? Daar doen we toch niet aan? Ooit was er een planning maar dat hoefde na 2020 niet meer. Want zoals u inmiddels weet; vlak na de aankoop van het huis van Arjan zorgde corona voor een achterstand van minstens een jaar. Daar kwam nog een tweede huisje bij en vlak na de koop daarvan was daar een tweede covid-besmetting die ons allebei vloerde. Tot de dag van vandaag. Resultaat is dat Arjan sinds dit kalenderjaar er helemaal alleen voorstaat. Maar beloofd is beloofd: als u wilt bent u van harte welkom op de mooiste plee van Saint-Léger.

Die plee, daar kun je een boek over schrijven. Een Franse binnenmuur is zo omver maar zo’n plee, daar kun je maanden zoet mee zijn. En dingen waar je lol in hebt (heel toepasselijk in deze is het Franse woord voor lollig “drôle”, dat verzin je niet) moet je zo lang mogelijk rekken. Zoals u in de vorige nieuwsbrieven heeft gelezen begon het in de zomer van 2022 met het plan, in de herfst zou de boel af zijn maar dat liep ‘gelukkig’ anders. Anders was de lol er snel af. De basis werd gelegd om in de kerstvakantie de boel echt af te maken. Vol goede moed en frisse zin begon Arjan de badkamer te stuken. Tot het gips op was. Zo net voor het einde. Bij dat laatste muurtje. En dat er dan in Frankrijk geen goed stukgips te vinden is. Want dat doen ze daar niet. En de overbuurman had helaas ook niets meer liggen. Gelukkig is er altijd nog genoeg ander werk te doen dus in februari is de badkamer echt af, is het plan. Nou zijn er altijd andere leuke en nuttige dingen te doen in zo’n “eigenlijk alles moet gedaan worden”-huis dus qua badkamer bleef het bij afstuken deze keer. Afijn, het werd april toen er twee potten petrol-kleur-gemengde-verf stonden. Want de nu nog spierwitte badkamer moet uiteindelijk van vloer tot plafond deze mooie kleur krijgen. Ik weet het nog zo net niet. Gelukkig hebben we ieder ons eigen huis en mogen we daarin doen wat we willen, in dat eigen huis. Dat scheelt een hoop gezeur en gedoe. Afijn, eerst even lekker in de grondverf en dan ….. is je pot met grondverf leeg voordat je alle muren hebt gehad. Weer even bij de overbuurman in de schuur kijken. Jawel, de goede buur (op dit moment ook de verre vriend) had nog een restje staan en zo kon Arjan toch lekker verder kwasten. Tot dat verrekte laatste muurtje weer. Op de motor naar Luzy voor een Frans potje grondverf. Een dagje wachten en dan kan eindelijk de langverwachte petrol verf op de muren worden gesmeerd. Het begint voorspelbaar te worden vrees ik. Hoewel op de pot stond dat het in één keer dekkend zou zijn, bedacht Arjan dat hij beter rekening kon houden met twee keer verven. Maar het bleek helaas toch pas na drie lagen het geval. U zult begrijpen, de zorgvuldige berekende hoeveelheid verf was nu toch te weinig. Wederom bij dat laatste muurtje: verf op. Omdat er al heel lang geen planning meer is is dit natuurlijk geen enkel probleem. Want uiteindelijk komt aan alles toch ooit een einde en zo geschiede eind mei. Het was nog wel even spannend of de nieuwe bus gemengde verf wel dezelfde kleur zou hebben maar dat was gelukkig het geval. Zat alles dan opeens mee? Nee natuurlijk niet, dat zou saai worden. Want in de drie weken afwezigheid was er een klein drama voltrokken. Bij het binnentreden van de badkamer leek alles nog oké maar bij dat laatste muurtje …. was alle verf naar beneden gebladderd. De Hollandse verf wilde niet hechten op de Franse grondlak. Een domper. Even de moed bij elkaar rapen. Morgen. Afkrabben en opnieuw beginnen. Maar als dan de verf erop zit, de zorgvuldig uitgekozen lampen hangen, de dimmer werkt, de wastafel verhoogd is met een ovenschaal van de Emmaus en de laminaatvloer ligt dan kun je urenlang op je plee genieten van het resultaat. Dit is tevens de plek waar je het beste ontvangst hebt met je telefoon. Handig om te weten voor de komende gasten.

Of de wc het enige is dat gedaan is de afgelopen maanden? Nee nee, zeker niet. Er zijn natuurlijk de steeds terugkerende bezigheden van het bewonderen van het prachtige uitzicht dat nooit gaat vervelen. Hoe staat alles er deze keer bij in de tuin? In de weer met de bosmaaier en de klepelmaaier. Deze laatste moet meestal eerst nog even opgelapt worden met de juiste v-snaar of een losgetrild moertje hier of daar. Houthakken voor de hout-vretende kachel die amper warmte geeft. Daar moet na een koude winter nou eindelijk maar eens verandering in komen dus op Le bon coin, de Franse Marktplaats, een kachel gezocht en gevonden. Het bleek meteen een leuk uitje naar een stel camperbouwers en andere alternatievelingen.

Op de eerste dag traditiegetrouw allerhande boodschappen doen in Autun en lunchen op de parkeerplaats van de Lidl (zo heerlijk een camper om mee op stap te zijn) en dan opeens een dag kwijt zijn. En op vrijdag naar de markt in Autun (om Compté te halen bij die ene goedkope kaasboer) en dan dus weer een dag kwijt zijn. Een ander terugkomende activiteit is een tripje naar de déchètterie om bouwafval weg te gooien en dan via de Emmaus, om andermans leuke afval te kopen, weer terug naar huis. Hier werden de afgelopen maanden mooie vondsten gedaan om het vintage thema waarin Arjan’s huis zal worden gedecoreerd compleet te maken. Hoewel, compleet is het natuurlijk nooit. Als je er eenmaal aan begint …

Belangrijk bij een nieuwe omgeving is blijven netwerken. Dus een praatje met de buren, eten bij de overburen, eieren halen bij de plaatselijke boerinnekes, dagelijks een kort praatje met de eigenaar van de immer blaffende hond, het bijwonen van de ‘kunstenaars-vergadering’ in het kader van het dorpsfeest deze zomer en natuurlijk een bezoekje aan de mairie. Dat leverde naast een officieel huisnummerbordje voor het kleine huisje ook een bezoekje aan de schuur van de secretaris op. Hij heeft een piano voor ons, omdat we muzikanten zijn. Het bleek een gevalletje jammer. Hoe zeg je hier netjes ‘non merci’ tegen. Gelukkig hoorde hij het zelf ook. Geen piano mee naar huis maar het was goed voor het sociale gebeuren en het rechtbreien van een vorig jaar onhandig verlopen discussie. De man had destijds een wat kort lontje. Eind goed, al goed. 

Dat gold ook voor de oprit van Arjan’s huis. In februari heeft hij een mini-graver gehuurd en heeft heel wat uurtjes als een blij kind heen en weer gereden om de voortuin leeg te krijgen en de berg stenen die al een jaar in het weiland lagen tot een prachtige parkeerplaats te maken. Het proces en het resultaat zijn te zien op het youtube kanaal. Heerlijke slow-tv. Zo heerlijk om naar werkende mannen te kijken.

Filmpje! 

Verder was er nog het mysterie van de weggewaaide of gestolen dakplaat. Bij aankomst stond alles keurig waar we het de laatste keer hadden achtergelaten. Behalve die ene dakplaat. Gestolen zou raar zijn want waarom neem je dan maar één plaat mee. Ook nog een uit het midden. Maar wegwaaien is ook gek. Dan zou toch het hele dak wel weg zijn. En de plastic tuinstoelen en andere spullen staan gewoon nog op hun plek. Een grap? Het antwoord kwam een week later toen we eieren haalden bij de boeren boven in het dorp. Jawel, zij hadden de plaat uit hun weiland een heel stuk verderop gevist. Er was een flinke storm over het dorp getrokken. Die had ook veel rommel van de afgebroken caravan rondgestrooid in de omliggende weilanden. Daar waren de boeren niet zo blij mee. We namen de plaat mee terug en zijn meteen de dag erna alle rommel van de caravan gaan opruimen. Zo’n klusje waar je anders nooit aan zou beginnen. Soms heb je even een zetje nodig. Nu wacht er een leeg onderstel op een nieuw huisje. Ergens op het land komt een Pipowagen. Er kan nog wel een bouwprojectje bij.

Nu de weg naar de déchètterie weer gevonden was werd er lekker opgeruimd. Het oude Franse keukenblok op knie-hoogte eruit en een tijdelijke, Nederlandse hoogte, erin. Lekkende kraan gemaakt. Garage opgeruimd en rommel weg. De berg haardhout is reeds verslonden door de oude kachel, dat scheelt verplaatsen bij het opruimgebeuren. Er is een trapje van de gang naar de nieuwe slaapkamer gekomen en er is een begin gemaakt met de nieuwe slaapkamer. Tot zover het huis in Le Rebout.

Het kleine huisje Maison Petite Jolie stond even op een laag pitje maar daar heeft Arjan zich eind mei toch even kwaad gemaakt. Na het gedetailleerde werk aan de badkamer in Le Rebout is het heerlijk om gewoon even lekker te slopen en breken. De bovenverdieping in dit geval. De mooiste spullen van de afgelopen 150 jaar hebben we vorig jaar zomer er al uitgehaald; schoolboeken, kasboeken, houten benen, leesten, schoenen, kinderspeelgoed, kranten, een fiets, kisten en diverse legerspullen uit la Grande Guerre. Deze zijn in de toekomst te bewonderen in ons mini-museum “Le cordonnier de Saint-Légèr”. Wat over bleef waren stenen, hout, 150 jaar stof en leem. Emmers vol. En dan doorgraven tot de bodem, de planken die het plafond van beneden vormen en de rotte balken eruit. Een prachtige doorzonwoning met vide is het resultaat. Hoe het uiteindelijk gaat worden bepalen we gaandeweg. Ik wil het natuurlijk allemaal eerst zelf zien. Want nu moet ook ik het alleen van de foto’s en de verhalen hebben. Filmpje! 

Om twee huisjes af te maken gaat Arjan nu ook twee keer zo vaak naar Frankrijk dan we bij één huis van plan waren. Op de langste dag van dit jaar gaat hij weer. Dan komen de metselaars een gat in de muur maken waar Arjan dan de openslaande deuren (van Marktplaats) die hij op maat heeft gemaakt in kan zetten. Ik wacht in spanning de filmpjes af. In de planning staat ook dat hij daar heen gaat met een partij ‘bon marché’-dakplaten voor op mijn dak. Maar of deze planning ook gaat lukken dat weet je maar nooit. Wij doen per slot van rekening niet meer aan planningen. 

8. Het gaat zoals het komt

Nu het nieuwe kalenderjaar 2023 met lenteachtig weer en lunchen op de veranda is begonnen, is het een mooi moment om terug te kijken op de afgelopen maanden. Terwijl op de achtergrond Arjan hard aan het klussen is aan de slaapkamer lig ik languit op bed in de camper. Dat doe ik de laatste maanden vaker. Ik kan dan heerlijk dagdromen van hoe prachtig onze huizen eruit gaan zien. Helaas houdt het voor mij daar momenteel een beetje op. Helaas blijkt corona niet voor iedereen een griepje waar je met een week of wat van herstelt. Maar zoals de huisarts zegt “wie op de bodem is beland kan alleen maar omhoog” en dat lijkt de afgelopen dagen toch ook een beetje het geval. Ik loop dagelijks de heuvel op en neer. Een ommetje van 15 minuten. Wat al een enorme winst is. En wat is het hier heerlijk stil! Het enige geluid dat je hoort is het geluid dat je zelf maakt. Het ruisen van de wind, de regen op het dak. Ok, ook de aanslaande hond, elke keer als je langs het huis van de buren loopt. En natuurlijk het hakken en zagen van Arjan maar dat is vooral een heel geruststellend geluid. Iemand moet het werk doen.

Na de zomervakantie, en de vorige nieuwsbrief, zijn we in de herfstvakantie weer geweest. Samen met de auto heen en Maryse terug met de trein. Dat is overigens een bijzonder aan te raden methode. En super snel. Van Creusot naar Leiden in 6 uur. Oogjes toe, boekje lezen, hapje eten, 2 overstappen en je bent er. Arjan bleef een weekje langer en kreeg bezoek van zijn dochter Merel, die de reis in omgekeerde volgorde maakte: trein heen en samen met Arjan weer terug. Wie van plan is met de trein te komen moet wel even goed opletten want je kunt er dus ook 10 uur over doen. Met heel veel overstappen. Maar dan heb je ook heel veel waar voor je geld en kun je ondertussen lekker genieten van het landschap en alle stationnetjes. 

Doel voor deze twee weken was de badkamer beneden in orde maken. Eerder was nog het plan om eerst de nieuwe badkamer boven te gaan maken maar de vrienden die een voucher hebben gekocht staan al te trappelen om in 2023 een weekje vakantie te kunnen komen genieten. Genieten kan natuurlijk al volop. Vooral als je van klushuizen, stof en ‘alternatieve vakanties’ houdt. Toch schatten we onze gasten in met de wens voor iets meer comfort dus er is een soort van plan; de bestaande badkamer beneden pimpen tot bruikbaar en toch ook mooi. Dan boven de schuur een slaapkamer maken. Vervolgens de keuken opknappen en tot slot de woonkamer. De tuin is inmiddels al een plaatje. Net als het uitzicht vanaf de veranda waar we maar geen genoeg van kunnen krijgen. Ongeacht het weer, het blijft prachtig. 

Het kleine huisje, Maison Petite Jolie, staat even op plan 2 (waar de trappelende voucherkopers van Jardin d’Eeden natuurlijk blij mee zijn want dan schiet het daar tenminste weer wat op). De werkzaamheden aldaar beperkten zich tot het laten afgraven van de tuin en nog een paar uurtjes spijkers trekken terwijl we heel mindful aan het wachten waren op het een of ander. Deze week werd ook gebruikt om de vergunning in 4-voud in te vullen en de aanvraag voor onze verbouwplannen in te dienen. Hoe lang zal het gaan duren …. Onze maire Marie, de secretaresse en de norse secretaris waren in ieder geval vol bewondering en lof bij het zien van de ontwerpen. Dat belooft wat. 

Na twee weken is de badkamer wel gevorderd maar nog altijd niet af. Wanneer er gezellige vrouwen rondlopen en er ook een boel vrienden in de buurt wonen zijn het leuke weken maar misschien iets minder productief dan van tevoren bedacht. Wellicht komt dit ook door de manier van werken van Arjan. Zoals eerder al gezegd wordt er zelden met een plan gewerkt. Je begint gewoon en doet waar je zin in hebt. Soms op macroniveau maar nu op micro: de badkamer. Zo werd er een raam gemaakt van een oude deur en deze werd gemonteerd op de plek van een oude deur. Muurtjes metselen, gipsplaten monteren, en weer demonteren omdat je bij nader inzien de leidingen die erachter zitten toch anders wil laten lopen. Plafond erin, muurtjes stuken en terwijl je bezig bent bedenken dat dat andere muurtje er toch beter uit kan. Voor de kerstvakantie is duidelijk wat er moet gebeuren: de badkamer afmaken.

Op kerst reden we in drie dagen richting Rebout. Op deze manier zou de reis niet te vermoeiend voor Maryse zijn. Lang leve de camper, het bed op wielen. Ook voor het verblijf aldaar was de camper het warm 20-graden nest voor dutjes, filmpje kijken, slapen en ontbijten. Franse huizen zijn koud in de winter. Zeker met ramen met gaten en een slecht werkende kachel. Je kon buiten opwarmen. En dat deden we dan ook. Heel wat dagen konden we buiten op de veranda in de zon lunchen. Hoewel de thermometer 6 graden aangaf hadden we het met vele laagjes aan en de zon op de snuit weer als koning en koningin in Frankrijk.

Arjan heeft hard gewerkt. Nog altijd is die badkamer niet af omdat we wat zakken stuc te kort kwamen en die in Frankrijk niet te koop zijn. Maar een heel verschil is het wel. Wederom wat wandjes gestukt, bij nader inzien toch nog maar dat wandje bij de douche eruit gesloopt, gipsplaten achter de wc geplaatst met een leuk nisje voor het een of ander. Fijne dimmer op het licht voor tere ogen en tot slot een vloertje zodat je niet meer met een blok hout onder de voeten op de wc hoeft plaats te nemen. 

N.B. Een weetje namens de taalpolitie: Is het stucen of stuken? Het materiaal is stuc. Iemand die er mee werkt is aan het stuken, een stukadoor. Soms gaat de stuc stuk, dat dan weer wel.

Toen door met de slaapkamer boven de schuur. Als ware equilibristische kunstwerken werden met behulp van latjes en planken de balken en gipsplaten gemonteerd. Wie handjes te kort heeft moet slim zijn. Het begin van een nieuwe kamer met het eindresultaat al in het achterhoofd “hier komt het bed, en daar een stoeltje, daar de inloopkast en hier het kleine trapje naar boven”.

En vergeet de bomen niet! Dat we in de kerstvakantie naar het huis moesten was ondermeer omdat precies dàn de walnotenboom flink gesnoeid moest gaan worden voor een gezonde doorstart. Tevens heeft Arjan nog 2 wilgentakken in de grond gestoken in de hoop hier bomen van te kweken. En ook de 2 tulpenbomen kregen een nieuwe plek. Van de achtertuin van de buurman in Culemborg, 3 dagen in de douchecabine van de camper, naar Le Rebout. Hopelijk gaan ze het redden. De boom met paars-blauwe balletjes wacht nog op een plekje. In gedachten loopt Arjan al door zijn park. Kleine bijkomstigheid is dat het land waar dit allemaal op gebeurt feitelijk nog van iemand anders is maar ach, dat komt wel.

Hoe zal het zijn met de vergunning van het kleine huisje? De laatste dag van onze vakantie nadert en dat is precies de dag waarop we zouden mogen beginnen met verbouwen als de vergunning rond is. Nog steeds niks gehoord. Zal er post zijn in het huisje? Of toch via de mail? Dus op de laatste dag toch nog maar eens goed kijken in mijn mailbox. Die Franse dorpen sturen dagelijks mail met allerlei wetenswaardigheden en voor afwezige huizenbezitters onnodige informatie. En zo gebeurde het dus dat het verlossende antwoord al dagen in de spam zat. Hoezee hoezee de vlag kan uit. Maar die vlag moet wel een andere kleur hebben. Geen mooi antraciet voor de kozijnen en luiken maar Rall 9007 omdat er in de buurt een monument staat; de dorpspomp. Ik hoor u denken “ach, loop naar de ...” Toch even wennen, die kleur. Maar het dakterras en de openslaande deuren mogen er komen. En dat is dan toch de parel van het hele gebeuren.

In drie dagen zijn we weer teruggereden. Zelfde recept, klein beetje andere route. Langzaam veranderde het landschap en het weer. De eerste file kwamen we tegen bij Rotterdam. Wat is het hier druk en lawaaiig en slecht weer. Wanneer is de volgende vakantie? We tellen al weer af.

Bouw- en klusfilmpjes op youtube  https://www.youtube.com/@huisjesindemorvan 

7. Een ogenblik geduld alstublieft

Wie in Frankrijk iets gedaan wil krijgen moet geen haast hebben. Ik denk dat mindfulness-klasjes hier ook leeg zijn. Mindfulness oefen je bij de bakker, in de rij bij de mini-super, aan de telefoon met het waterbedrijf, het elektrabedrijf, de pakketpost, de automonteur en niet te vergeten de plaatselijke garage die ook graafwerkzaamheden uitvoert. Om met de laatste te beginnen: begin juni vroegen we de man een offerte te maken voor het afgraven van de tuin van het kleine huisje. Bramen met wortel en tak eruit en het zand, dat de afgelopen decennia door waterstromen in mijn cave en tuin is beland, te verwijderen en het geheel een beetje te fatsoeneren. Na een snelle blik in de tuin was alles mogelijk en was het wachten op de prijs. En dat duurde. Dus liepen we dagelijks langs. Een maand ging voorbij. Nee ik ben er nog niet aan toegekomen. Wekelijks even vragen. Maar nee, nu dik 2 maanden later weten we nog niks. Ik had de tuin graag netjes voor de buren achter gelaten maar ach, rustig aan, het heeft allemaal geen haast.

Nu de auto het weer deed konden we de eerste week van juli eindelijk de volle aanhanger naar de déchèterie brengen, boodschappen doen en bouwmaterialen halen. We hebben het aanvankelijke plan omgegooid en we beginnen met het verbouwen van de huidige badkamer, met de spullen die we hebben. Dat scheelt tijd en geld. Voorzetwand plaatsen voor de lelijke muur, oude aansluitingen en de oude wastafel kunnen opnieuw gebruikt worden, muurtjes opmetselen en een plafonnetje erin. De stucspullen liggen klaar voor de volgende keer. De nieuwe badkamer boven, bij de toekomstige slaapkamers, komt later wel. Eerst zien dat de boel snel wat gast-vriendelijker wordt. Want volgend jaar willen er misschien al mensen hun voucher gaan inzetten. Wie vooral voor de tuin en het uitzicht komt kan nu al zijn hart op komen halen!

Na alle auto-stress en met een actieve klusweek met vrienden voor de deur, besloten we weer even twee dagen naar onze bounty-plek te gaan. Want echt ontspannen doe je in een omgeving waar je niet meer kan doen dan in een hangmat hangen en koken op open vuur. Hoewel de tuin in Le Rebout van een ander soort rust-oase is, zie je toch steeds wat er allemaal nog moet gebeuren aan huis en tuin. We houden deze wild-campeer- mini-vakanties er dus in. Met als afsluiter een vide-grenier (een rommelmarkt) bij een boer in ons dorp. Arjan wilde de spullen die achtergebleven waren in zijn huis graag verkopen. De markt werd echter minder drukbezocht dan gehoopt; in tegenstelling tot de biertent aan het begin van het terrein. Het werd een rustige dag maar met een paar mooie ontmoetingen met Nederlanders en Belgen. Mensen die hier een huis in de buurt hebben. Leuk om van elkaar te horen; de dingen waar je tegenaan loopt. Mijn van oude bladmuziek gemaakte enveloppen waren een aantal keer een begin van een mooi gesprek. Een leuk stel die onze bus hadden zien staan aan het meer (en waar we later een heerlijke avond bij in de tuin hebben doorgebracht), een Vlaams gezin die gitaar wil leren spelen. Ze vonden een leraar in de dichtstbijzijnde stad Autun maar deze gaf alleen privéles en dan moesten de anderen op elkaar wachten. Dat zagen ze niet zitten maar ze hadden wel al 4 gitaren. “Dan heb je nu je docent gevonden, normaal heb ik er 30 dus met 4 zal wel lukken”. En zo geschiedde. Inmiddels zijn ze 2 keer geweest. Erg leuk. En ik kon de opgedane kennis van mijn improvisatie-viool-workshop ook weer toepassen. Als een waar ensemble sloten we de eerste les af met 4 gitaren en viool. Een nieuwe carrière wellicht ….

De klusweek met onze vrienden liep iets anders dan gedacht. Hoewel de Morvan nog immer groen is en een vriendin opmerkte dat dit komt omdat het daar altijd regent was ook bij ons geen spatje te bekennen. In de 8 weken dat we er zijn geweest heeft het 1 weekend non-stop geregend en was het verder droog en zonnig. Deze week zelfs rond de 30 graden. De eerste dagen konden we in de ochtend nog wel wat doen maar in de middag werd de warmte wat te veel. Het werd dus een klus-vakantie met luieren en lezen. Ook niet verkeerd. En toch ook weer veel gedaan. Het leuke van andere klussers over de vloer is dat die ook weer andere dingen leuk vinden. Dingen waar je zelf geen zin in hebt. Zo heeft Annemiek bij beide huizen cave-trapjes weten te ontdekken die waren verdwenen onder een laag zand. En een enorme klimop die inmiddels ook het huis van de buren aan het overwoekeren was heeft ze verwijderd, terwijl Peter een paar uur spijkers uit een balk heeft staan trekken. Het zijn van die klussen die je graag uitbesteed. Dus als iemand zin heeft: er zijn nog heel veel spijkertjes over.

Het weer dwong ons tot rust. De auto ook. Want na 10 dagen stonden we (wederom iets met het wegbrengen van puin naar de déchèterie) weer stil. Geen ANWB deze keer maar gewoon zelf naar de dichtstbijzijnde garage rijden. Een alleraardigste man. Ging het maken. Alleen was het een vakantieweekend maar over een week waren we de eerst. En toen bleek bij hem de telefoon er deze week uit te liggen en snapte hij niet dat hij om Arjan te bellen +31 voor de 06 moet drukken. Daar kwamen we achter toen we 10 dagen later toch maar even een lift aan de overburen vroegen om naar de garage te rijden alwaar de auto al 2 dagen op ons stond te wachten. Het defect: het nieuwe onderdeel dat in Nederland erin gezet was bleek stuk. Fabrieksfout. Dat krijgt nog een staartje met de thuis-garage.

Wachten op iets wat moet komen maar niet komt blijkt toch meer energie te kosten dan je denkt. Hoe mindful we inmiddels ook zijn geworden in een gebied waar mensen nog cheques uitschrijven bij de kassa. Zo had ik na een tocht langs alle bouw- en elektronicazaken in de buurt, op zoek naar een specifieke tijdelijke-bouw-meterkast, uiteindelijk op internet een bedrijfje gevonden. Extra betaald voor snelle levering. Maar ons huis heeft geen adres. Dat wil zeggen, sinds corona en het toegenomen aantal bestellingen online hebben we sinds deze zomer wèl een adres maar die staat nog niet in google. Dus de bezorger kon ons niet vinden. Voorheen schreef je Naam + Plaats (in dorpen en gehuchten) op de brief en de postbode wist waar het heen moest. Dat is overigens nog steeds zo; toen ik post ontving op het adres van Arjan was de postbode ook erg wantrouwend of dit allemaal wel klopte. Afijn, na 5 dagen wachten en errors bij DHL hebben we het postadres maar weer veranderd in een afhaalpunt in een dorp 15 minuten verderop. Eind goed al goed. Dat verdient weer even bijkomen bij ons geliefde Lac de Pannecière met bezoekjes aan nieuwe en oude vrienden in hun Franse vakantiehuizen. Heerlijk zo’n vakantieparadijs bij je vakantieparadijs.

En toen brak de laatste week alweer aan en moest er nodig nog het een en ander gedaan en afgewerkt en aangesloten worden. Bij Arjan nog de laatste gaten dicht gezet met cement, klussen in het badkamertje, oud hout uit het huis tot haardhout zagen, ramen en kozijnen van oude verflagen ontdaan, de eerste tomaten geoogst en de grote walnotenboom achter in de tuin vrij gemaakt van braam en andere ellende. Je kunt daar nu heerlijk onder de grote boom zitten. Een schommel en hangmat zijn in aantocht. In het kleine huisje zit inmiddels een wateraansluiting met wasbak en kraan, wortels van de klimopboom zijn verwijderd (hij liep al weer uit, ellendeling), dak opgeknapt met nieuwe panlatten en oude pannen, luiken gekrabd, geschuurd en gebeitst, kozijn gemaakt en deur (van Marktplaats) erin, wachten, wachten, wachten op de elektra-aansluiting die natuurlijk niet om 8 uur maar om 16.00 uur kwam. En dat het toen niet lukte. En dat ik nu een meterkast aan de overkant van de straat heb. En de komende jaren heel zen met een haspel in de weer ga.

Afsluiter van onze twee maanden hier was het jaarlijkse zomerfeest; Festiplace (inclusief vuurwerk, te zien vanaf beide huizen). Per ongeluk belandden we min of meer in de organisatie (als je de Franse mail maar half begrijpt) en zaten we 3 avonden te vergaderen met de kunstenaars en de gemeente van het dorp. Goed voor m’n Frans. Op een van deze avonden hebben we 2 uur lang zitten praten over het ophangen van slingers (…). Maar pas op met efficiëntie-tips, deze worden niet door iedereen gewaardeerd. Het werd wederom een rustige middag (Arjan verkocht niets, ik nog redelijk, omdat dingen onder de 5 euro altijd makkelijker verkopen), de kunst en kunstnijverheid liefhebbers hebben Saint-Léger nog niet allemaal ontdekt. Maar dat komt vast nog. Voor onze inburgering was het in ieder geval wel vruchtbaar.

Je kunt een cursus mindfulness gaan doen. Je kunt ook gewoon een tijdje rondhangen op het Franse platteland. Twee maanden zonder nieuws en t.v., soms ook zonder vervoer, zonder wifi, af en toe internet als het bereik goed is en als je zin hebt. Leven in het moment, in onze prikkelarme langzaamaan bubbel. Wij kijken al weer uit naar ons volgende tripje want oehhhh wat is het hier heerlijk!!

6 Als je er zin in hebt.

Lang geleden kocht ik een huis met een tuin. Vrienden met een grote tuin vroeg ik om raad ten aanzien van sapstromen en snoeien. Want wanneer moet je welke plant nou eigenlijk snoeien? Zijn antwoord was helder en duidelijk en vanaf dat moment voor meerdere zaken van toepassing: doe het wanneer je er zin in hebt.

Vandaag is het een maand geleden dat we aan kwamen in Le Jardin d’Eeden. We vertrokken woensdag 1 juni 2022 om met een karavaan gelijk het Circus Jeroen Bosch in drie dagen hier naar toe te rijden. Met een uitpuilende camper, een aanhanger beladen met een Pizzacosi, motorfiets en Japanse Esdoorn werden we nog meer bekeken dan normaal al het geval is. Mocht er eerst nog twijfel zijn of de motor wel of niet mee moest, later zou blijken dat niets voor niets is.

Week één werd een week van acclimatiseren; uitslapen, ontbijt in de zon, in de tuin rommelen, lunch, middagdutje, in huis rommelen, thee in de tuin, boekje lezen, door naar de borrel, diner, en dan; is de dag nu al om? Dit gevoel van ‘wat vliegt de tijd’ geldt ook wanneer je een boodschap gaat doen; je bent zo een dagdeel kwijt. Het motto van komende weken zal zijn; doe het wanneer je er zin in hebt en plan niet te veel (beter nog; plan helemaal niets) want de tijd vliegt hier. Zelfs (of juist) met alles in slow-motion. Ik moest er even aan wennen. Hoewel we 2 maanden hier zijn en tijd zat hebben om alles rustig aan te doen, zit er toch nog ergens dat opgejaagde gevoel omdat er wel 2 bouwvalletjes op ons staan te wachten. En ja, waar begin je? Waar hebben we zin in? En oja, het wordt ook nog een vakantie om uit te rusten.

Week twee kan samengevat worden met ‘warm tot zeer warm’. Maison Petite Jolie was aan de beurt. Nog altijd geen stroom en water maar de achterbuurman stond al weer klaar met kabel en tuinslang. Ikzelf verheugde me enorm op het omver meppen van de tussenwanden. Dat klinkt heel heftig maar eerder had ik bij Arjan gezien hoe makkelijk dat gaat. Wanneer je een huis bouwt van legostenen en deze 60 jaar leeg laat staan helpt de natuur een handje mee bij het losweken van stenen en voegmiddel. Een klein tikkie en alles kegelt naar beneden.

Ma Flodder sprak ooit de legendarische woorden “leuk zo’n feestje maar het geeft zo’n rommel”. Dat gevoel hield ik zo’n dag of drie. Want al die steentjes en stuc moeten ook gesorteerd worden op ‘kan nog op Arjans oprit’en ‘moet naar de dechetterie’. En dan nog de vraag of er genoeg emmers, puinzakken en ruimte op de aanhanger is om alles weg te brengen. Dat zouden we  donderdag doen, omdat we woensdag door de hitte geen zin meer hadden.

Arjan heeft zich deze week toegelegd op traditioneel Frans metselwerk: men maakt een bal van cement en gooit deze met enige precizie op de juiste plek. Op deze manier heeft hij een muurtje achter de toekomstige meterkast bekleed evenals de helft van een raamkozijngat. Echter, toen hij de dag erna het raam wilde monteren bleek de muur aan de andere kant ook meer op een gebit met loszittende elementen. Na wat wikken en wegen toch besloten wat los zit weg te halen en een muurtje te gieten van beton. Maken we meteen een mooie onderdorpel met waterkering. Het afvoeren van het puin zou moeten wachten; de dechetterie blijkt dicht te zijn op donderdag.

En toen was het tijd voor een welverdiende, verkoelende minivakantie binnen onze vakantie. Op een uur rijden ligt Lac de Pannecière. Twee dagen hangmat, boek, zwemmen, koken op een vuurtje, genieten van dit kleine paradijs. Met als afsluiter een muzikaal weekend in Saint Prix (dorp naast ons). Violist Luca Ciarla had tijdens zijn wereldtournee tussen Las Vegas, Nieuw Zeeland en Tailand nog net ff wat tijd om bij ons in de campagne een optreden te geven in de Salle de Fêtes. Bij gebrek aan animo was de workshop op zondag afgeblazen maar een improvisatie-artiest zou geen improvisatie-artiest zijn als er niet wat geïmprviseerd kon worden in het rooster waardoor Maryse samen met een andere violiste toch nog een 2 uur durende ‘masterclass’ kon volgen. Het was zo’n typisch Pippi Langkous moment: ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan. Magisch was het.

En toen brak week 3 aan, gevolgd door week 4. Deze kunnen kort samengevat worden met “een ogenblik geduld, ik zet u even in de wacht”. Vol enthousiasme en vol plannen (...) togen wij lekker op tijd naar het kleine huisje. Eerst naar de dechetterie, dan de lege aanhanger weer vullen met nieuw weg te brengen puin, raam (of eigenlijk de op maat gezaagde deur die we voor 20 euro op Marktplaats hadden gekocht) plaatsen en dan vanmiddag weer wat in het grote huis doen. Maar dat liep anders. De dechetterie gaat op maandag  pas om 14.30 open dus het plan wordt aangepast. Kunnen we mooi nog even de boom die achter in de muur groeit snoeien en samen met het puin afvoeren.

Lunch, middagdutje en op naar de dechetterie. Dat dachten we. Hier startte het avontuur (op sommige momenten meer een kleine nachtmerrie)  welke 9 dagen zou duren. Hoewel Arjan net voor een godsvermogen de auto had laten opknappen, onderhouden en repareren deed het koppelingspedaal het niet meer. Na een belletje met de garage in Nederland was al snel duidelijk wat het was. Een klein onderdeel zou moeten worden vervangen, kosten maximaal 100 euro inclusief arbeidsloon. Maar als lid van de ANWB toch even gebeld en niet lang daarna stond een sleepwagen klaar om onze tot camper omgebouwde bedrijfsbus weg te slepen. Dit laatste bleek essentieel want meneer één moest even navragen of we wel recht op hulp hebben maar mevrouw twee verzekerde dat dit zo was. Wij zo vlug mogelijk spullen bij elkaar geraapt, oja ook het dekbed en de kussens, hebben we nog een grote tas, waar is mijn toilettas, neem jij de boodschappen mee naar buiten? Een vriendin uit de buurt haalde ons op en dropte ons in Arjans klushuis. Even met een bezem de zooi in de hoek. De van het grofvuil geredde bedden van de overburen ‘waar alleen een fakir op kan slapen’ kwamen nu zeer van pas. Het huis had zijn eerste vakantiegasten!

De dag na de sleep hoorden we niets, Arjan bellen, sleepdienst had ook geen idee, nog niets van ANWB gehoord. Dag erna, we bellen zelf maar weer eens. Ja u heeft recht op een sleep naar de garage. Donderdag is zonder overleg de bus opeens weggesleept naar Dijon. Dat is hier 2 uur rijden vandaan. U kunt de bus vrijdag ophalen. Neem maar een taxi. Maar geen taxi service is zo gek dat eind te rijden dus onderzoeken we hoe we dan toch met het OV en een stukje op de motor (zie daar, gelukkig was hij mee) bij de garage onder Dijon kunnen komen. Maar het onderdeel is verkeerd. Nog een dag wachten. En toen bleek dat het onderdeel dat vervangen moest worden volgens de monteur niet los leverbaar te zijn en de reparatie van het gehele gebeuren zou 723 euro moeten kosten. Jaja, moeilijk moeilijk, moeilijk. Maar meneer, het is een kwestie van alleen dat dingetje eruit en een nieuwe erin, kun je zo bij. Nee, moeilijk moeilijk, de versnellingsbak moet er dan helemaal uit.

Maar dat gaan we dus niet doen, hier klopt iets niet. Dus ook vandaag (zaterdag) uren met ANWB gebeld en in de wacht gestaan. Door het slechte weer is hier bijna geen bereik wat het ook allemaal niet makkelijker maakt. Het laatste bericht was “we hebben de garage gevraagd om foto’s van de binnenkant van uw bus te maken. Het is een camper, u heeft een autoverzekering dus u heeft nergens recht op”. Dat het een camper was is bij het eerste gesprek al gezegd dus nu zouden we opeens voor alle kosten moeten opdraaien? En een bus aan de andere kant van het land. Het lijkt wel een kidnap; we slepen uw auto weg en u krijgt hem alleen terug als u te veel geld betaalt. Een onrustige nacht volgde; hoe nu verder?

Zondag werden we gebeld door een allervriendelijkste jongen van ANWB. We hebben nergens recht op maar ze willen ons toch uit coulance tegemoed komen. Zou dat door onze verontwaardigde uitroep of door het Facebook bericht komen? Hoe dan ook, Arjan weet er 5 dagvergoedingen voor vervangend vervoer uit te krijgen en we sturen zelf het onderdeeltje vanuit Nederland naar de garage in Frankrijk zodat deze hem kan maken. Maar onee, moeilijk moeilijk moeilijk de prijs blijft toch echt hetzelfde. Nog 2 dagen heen en weer bellen, garage man was zoooo druk dat hij geen tijd had om uberhaupt nog te kijken welk onderdeeltje het precies moest zijn, dat we besloten de dagvergoeding te gebruiken voor de sleep terug. De kapotte bus graag terug op de plek waar we zijn weggesleept. De ANWB vond het een goed idee. Een tabel vertelde hoeveel dat moest kosten qua kilometers en zo kregen we de bus gewoon weer terug. Zou je denken. Maar de garage-man wild per se een andere route dus dat zou toch echt 150 euro extra (contant) kosten. Klaar met de hele toestand toch maar akkoord gegaan maar toen de bus werd afgeleverd startte hij niet meer. “Je krijgt je geld als de auto start”. De man werd even boos”dus je wil niet betalen?” Jawel hoor, maar dan moet de bus wel starten. En weg was de man. Arjan met een niet startende auto midden op het plein achterlatend. Even bellen met de thuisgarage, klein trucje en de motor sloeg aan. Met wat hulp van 3 Franse terrasgasten kon de bus op een handige plek geduwd worden. Morgen zien of we de rest ook zelf kunnen maken. En ja, dat lukte! Het hele euvel bleek een kapot ringetje van een paar cent waardoor er vloeistof lekte, de druk te laag werd en de koppeling het niet meer deed. Een klusje van een kwartier, als je weet wat je moet doen. Met dank aan de plaatselijke garagist Lamalle die ons een ringetje gaf en een steeksleuteltje leende.

Of er nog geklust is deze 9 dagen? Jazeker! Tussen het bellen door hebben we in Arjans huis de woon-slaapkamer enigszins gezellig gemaakt om te vertoeven, zijn de vloerdelen boven vastgezet en alle randen en kieren dichtgemetseld. In het kleine huisje hebben we in 3 etappes het gipsen plafond eruit gesloopt waardoor het authentieke Franse plafond uit 1822 weer tevoorschijn kwam. Ook dit klusje was makkelijker dan gedacht; binnen een half uurtje per etappe was het geklaard. De misschien wel meer dan 100 jaar oude tengels braken als luciferhoutjes. Fijn wel. Opruimen en naar de dechetterie. Ze kennen ons daar inmiddels: a la prochaine!

Gelukkig hadden we de motor mee en konden we ook nog genieten van 2 concerten hier in het dorp op het Fête de la Musique. Arjan had nog zin om een klussende vriend in de buurt met deadline-stres een dag te helpen en we namen nog deel aan een brain-storm-avond (op uitnodiging van de burgemeester die had vernomen dat we creatieve mensen zijn) voor de kunstmarkt (is het kunst of mag het weg?). We gaan zelfs meedoen met onze eigen maaksels. Op het platteland hier is het al snel kunst :-) Wij zeggen dan; is het kunst of kunstnijverheid?. Maar leuk is het wel, als voorproefje op onze plannen in het kleine huisje.

Aan het eind van de week konden we met een gelukzalig gevoel met de eigen wagen puin afvoeren en bouwmaterialen halen voor de eerst volgende klus: Arjans oude badkamer oppoetsen. We zitten al weer op de helft van onze lange klus-vakantie. Wat zal de komende maand ons brengen ...

5. Er komt een kleintje bij

Het was niet gepland. Het kwam in de zomer van 2021 op ons pad. Het schattige kleine huisje, om de hoek bij de buurtsuper Vival, schreeuwde om wat aandacht. Vlinderstruiken hadden het pandje inmiddels overwoekerd. Op de deur een zelfgeknutseld bordje met A VENDRE geschroefd. Eerst zei ik nog “als je een huis in Frankrijk zou willen kopen, dan wil je er wel een stuk tuin bij. En dat huis, dat hebben we al”. Maar zoals dat gaat wanneer je verliefd wordt, je denkt niet meer aan eventuele nadelen, je ziet slechts mogelijkheden. En na wat maanden van dromen, bellen met de eigenaar en een Franse vriend laten onderhandelen, gevolgd door wachten op het trage papierwerk kon er dan op 28 april 2022 getekend worden.

De meivakantie stond daardoor wat in het teken van het nieuwe kleine huisje waar Maryse officieel eigenaar van werd. Maar de week begon bij Arjan, in zijn onstuimig ontsproten Hof van Eeden. En zoals dat een terugkerend ritueel is, begon de week met maaien en genieten van wat er tevoorschijn kwam (seringen). En ook van dromen wat er voor moois tevoorschijn zal gaan komen.

Er is zelden een planning maar deze keer stond er één belangrijk ding op de planning: de vloer in de toekomstige slaapkamer boven de woonkamer leggen (dus op de balken van de woonkamer) en de kier tussen het nieuwe dak en de muren dicht te metselen. Echter was de klus vlak na de start van het afbreken van de vloer al weer tot stilstand gekomen. Had Arjan eerder nog 4 balken vervangen, de volgende 3 bleken ook meer dan aan vervanging toe. Balken werden verwijderd en een gapende vide bleef over. “Lekker ruimtelijk” aldus een familielid. Maar wel een kamer minder dus toch maar de houtboer bellen voor nieuwe balken. Door een kapotte zaag laten deze wat weken op zich wachten dus deze klus kan van de vakantieagenda. Een flinke tegenvaller. Zo werd de planning in één keer onderuitgehaald wat dus weer bevestigt dat géén planning bij dit soort situaties toch de béste planning is.

Tijd om op te ruimen en alle zooi (waaronder bouwafval en oude dakisolatie) uit de tuin af te voeren naar de déchetterie, het grofvuil. De overburen ook weer blij met het nieuwe schone uitzicht. Dat werden wat vrachtjes. Na twee weken waren we trouwe bezoekers en bekenden daar. Zeker toen op donderdagmiddag, na het tekenen van het koopcontract, we vol enthousiasme ook het kleine huisje leeg gingen halen. Daar kwam na 60 jaar leegstand, maar met bewoning van houtworm en plaatselijk chillers en hondenuitlaters, ook nog heel wat vrachtjes huisraad en rommel uit.

Het weekend stond in het teken van slopen en bouwen. De metselaars kwamen de muur bevrijden van een gigantische vlinderstruik en wij benutten deze tijd met het omver halen van een tussenmuur (een soort Legoblokjes dus het klinkt zwaarder dan het was), stuc van muren steken (mesje erachter en hop alles viel naar beneden, laag na laag) en de balk ontdoen van gips en bevestigingshout. En dan natuurlijk weer wat ritjes naar de déchetterie. Nadat de heren de muur weer hadden gereconstrueerd en Arjan de kunst had afgekeken werd na een welverdiende dag rust het uiteinde van het dak (weggerotte panlatten en balken) aangepakt. Pannen eraf, muurtje opmetselen, panlatten vervangen en pannen er weer op. Onder toeziend oog en veel “bon courage” kwamen de buren en buurtgenoten dagelijks de stand van zaken opnemen. Vragend of we nog stroom, water of andere zaken nodig hadden. Ook toevallige passanten en bekenden uit een vroeger leven stonden blij verrast naar ons en ons project te kijken. Van het fenomeen “stugge Fransen” hebben wij niets gemerkt, in tegendeel.

De laatste dagen van de vakantie weer vooral tijd besteed in de tuin, en in het hoofd. Over een maand komen we weer en dan voor twee maanden. Wat gaan we doen? Wat is prioriteit? Ik ben zelf vooral van de details en er zijn nogal wat details die aangepakt moeten worden, in beide huizen. En vooral ook niet vergeten te ontspannen, te luisteren naar alle vogels in de tuin en dan toch ook nog dat plan dat over een jaar de eerste gasten kunnen komen om hun gekochte vouchers te komen innen. Aan de tuin zal het niet liggen. De laatste dagen is het stukje tuin bij de toekomstige sauna ontdaan van het omgevallen hekje, de klimop en de in de muurgedrongen braam. Het huis staat vrij en het blijft elke dag genieten van alle mooie en fijne plekjes in onze eigen Jardin d’Eeden.

En na noeste arbeid is er ook nog tijd voor ontspanning. Bobby had zijn kruisboog mee en Arjan die al jaren lid is van de boogschietvereniging ging enthousiast aan het schieten waarbij wederom de Pippi Langkous methode werd toegepast: ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan. En dat klopte; 3 keer ging het goed. Bij het 4e schot werd er iets meer afgeschoten dan alleen de pijl. Arjans pinktopje werd mee gelanceerd de tuin in, de pees kwam tot stilstand tegen zijn ringvinger met een flinke jaap als resultaat. Ik was er niet bij maar ben visueel ingesteld, het zal een bloederige boel geweest zijn. Ik werd rond 18.00 uur door hem gebeld vanuit de “Urgences” wachtkamer van het ziekenhuis. Gelukkig was het rustig, vertelde hij. Hij was de eerstvolgende die aan de beurt zou zijn. 

Het duurde. En het duurde. En het duurde. Op enig moment toch maar eens vragen waarom het zo lang duurt. “We staken, omdat u altijd zo lang moet wachten”. Het thuisfront leefde mee op afstand. Het was inmiddels na 19.30 uur. Hoera, hij mag naar binnen. Om vervolgens in de behandelkamer te wachten, te wachten, de telefoon uit te zetten want de batterij is bijna op. Rond 20.30 uur nog steeds niks concreets. Een onverstaanbare arts is langs geweest maar geen idee hoe nu verder. “Heb je geen honger?” kwam via de app vanuit diverse richtingen. Na het zien van de foto van de vingers zijn Paulus en Maryse (onafhankelijk van elkaar) om de wachttijd te doden, op internet op zoek gegaan; wat doe je in dit soort gevallen? Zoektermen “topje van de vinger af”. Google vertelt het ons: snee in de ringvinger hechten of plakken en de pink moet zelf dichtgroeien. Een beetje korter dan normaal. En onze conclusie was ook die van de arts: niks aan te doen. Dat was om 21.00 uur. Toen nog 45 minuten tot het verbandje werd gelegd. Daar wacht je dan 3 uur op.

Gelukkig was één van de twee vingers in een eerder klusongeval al zo gehavend en gevoelloos uit de strijd gekomen dat de heren de volgende dag gewoon het dak weer op konden. Verbandje erom en gaan. Balken uitlijnen en alles klaar maken voor morgen, dan kunnen eindelijk de platen erop.

Woensdag was het zo ver. Een volle dag platen leggen. Donderdag nog even de nokvorst erop en daarna nog tijd om het nabijgelegen museum Bibracte te bekijken. 

En toen werden we wakker in een witte wereld. Wat een geweldige timing is dit! Helaas is het te koud om de gaten rondom de balken dicht te metselen maar met een spanbandje moet het dak voorlopig toch bestand zijn tegen een windje uit een of andere hoek.

Vrijdag en zaterdag kon er rustig vakantie gevierd en afscheid genomen worden. Zondag rijdt de karavaan weer op Nederland aan. Niets staat nu nog in de weg om de rest van het jaar droog verder te klussen aan het huis. Want over een jaar zouden de eerste gasten al kunnen komen. Met een beetje geluk is het verse zaaigoed dan uitgegroeid tot een prachtige vingerplant.

Nieuwsbrief 3 

Soms zit het mee

Het jaar 2021 gaat bij meer mensen de boeken in als “met vallen en opstaan” en “soms zit het mee, soms zit het tegen” gevolgd door “ellek nadeel hep z’n voordeel”. Hoewel dat laatste soms ver te zoeken is. Maar zeg nou zelf: een aflevering van ‘Ik vertrek’ waar alles goed gaat is toch een stuk minder leuk dan een aflevering vol ellende?

Het jaar begon met het opruimen van de zooi en zijn eigenaar. Bramen snoeien rondom het huis, een tijdelijk golfplaten dak op ‘de sauna’ en het toilet (naast grondig poetswerk) weer werkend krijgen. Dat lukte vrij snel maar er bleef een stromend-water geluid hoorbaar. Waar zit het lek? Eerst maar eens kijken of het buiten of binnen is. Dus de tuin moest open. Graafmachientje gehuurd en Arjan in z’n nopjes als machinist in de weer. Dit trucje mocht een maand later weer opnieuw uitgehaald worden. Na het zien van één van Arjans voortgangsfilmjes trok een oplettende kijker aan de bel; een leiding dient lager in de grond gelegd te worden. Iets regels en bevriezingsgevaar. De tuin moest dus weer open en het lek was nog niet gevonden. Dat moest ergens in het huis onder het beton zitten. Er werd na een hoop frustrerend speurwerk zonder resultaat uiteindelijk besloten om alle oude leidingen af te koppelen en overal nieuwe kunststof leidingen neer te leggen. Dit was zo’n goed idee en ging zó lekker dat Arjan in zijn enthousiasme bíjna de nieuwe wasmachineleiding had meegenomen op zijn slooptocht. Deze zoektocht klinkt in een paar regels een stuk relaxter dan het daar ter plaatse was. Het koste wat tijd maar dan heb je ook wat. 

De meivakantie duurde voor ons dit jaar 4 weken. Een beetje lummelen, plannen maken en een beetje klussen. Er werd een nieuw  hangtoilet gekocht en geïnstalleerd. De op Marktplaats gekochte trap werd op maat gezaagd en gemonteerd. De woonkamer werd met de overgebleven spullen gezellig gemaakt en we hebben onze vrienden uit de buurt mogen verwelkomen op de eerste maaltijd. Maryse heeft zich gebogen over het afkrabben en schuren van een houten wandkastje. Het kan heel fijn zijn om je op een detail te richten als je wat minder goed bent in de grote lijn. Want waar moet je beginnen als je eigenlijk alles wilt aanpakken?

De tuin was in deze tijd ook een fijn project. De plek waarde bramen in maart waren weggehaald stond nu manshoog brandnetel en distel. Dat blijkt een terugkomend ritueel te worden. De eerste dagen ben je altijd zoet met maaien. De zijkant van de tuin werd ontdaan van nog meer braam en zo kwam de laurier, de sering en de roos weer vrij. De haag en de plantenbak werden, wederom tot in detail, onder handen genomen en er werd zowaar een bloemenbedje aangelegd welke de rest van de zomer prachtig zou bloeien. We blijken een natuurlijke verdeling in de klussen te hebben ontdekt: de één in hoog tempo de grote zaken, de ander traag maar gestaag de details. Er ontstond een ware Jardin d’Eeden voor koffie en thee in de ochtendzon. Uitkijkend over erf en dal en bergen in de verte.

De tegenslagen zaten hem in planningen die door corona niet door konden gaan. Afspraken om te klussen die toch niet rondkwamen. Arjan kan alles wel zelf maar niet alleen. Je hebt vaak toch een handje nodig om de boel op z’n plek te houden. Ook de prijzen en het aanbod zijn dit 2e corona jaar een tegenvaller. De begrote dakplaten waren niet meer leverbaar en de dunne versie was inmiddels duurder dan de dikke. En wanneer kunnen we die dakplaten dan brengen? Een groot deel van de zuidkant was al ingestort en moest dringend van een dak worden voorzien. Als tijdelijke oplossing waren daar golfplaten geplaatst maar dat was maar een klein stuk. Deze tussenoplossing is ook weer een extra kostenpost maar de platen kunnen later misschien nog ergens anders voor worden gebruikt. Linksom of rechtsom, uiteindelijk werd er een moment gevonden en zo lagen de grote dakplaten in de zomervakantie klaar om gemonteerd te worden.

Een blok aan het been leek de klepelmaaier. Een noviteit gevonden op Marktplaats. Als hij het doet een uitermate geschikte maaier voor dit grote land. Het heeft alleen vele weken wachten en dagen knutselen gekost. Hopen en weer teleurgesteld worden als hij het na een paar meter weer begaf. Maar de aanhouder wint. Arjan won van de weerbarstige maaier en inmiddels kwijt het zich braaf van zijn taak. 

Om de weken klussen vol frisse energie te kunnen starten zouden we de vakantie beginnen met een paar dagen lummelen bij Lac de Panacière. Boekje lezen, tekenen, zwemmen, lekker eten en rustig aan. Dat laatste werd afgedwongen van boven. Bij een onhandige beweging in de camper scheurde Maryse haar enkelbanden en was voor de klus deze zomer verder uitgeschakeld. 

De hulptroepen kwamen in de vorm van vriend Nico en van Michel, die met zijn gezin vakantie kwam vieren in de tuin met ‘helpen met de klus’ als tijdverdrijf. Een drukke week waarin de zuidkant van het dak werd vervangen, de tuin verder onderhanden werd genomen en er een gewapende strijd tegen de vliegen werd gevoerd. Nico maakte een dagtaak van allerhande vliegenvangers. Bij de Emmaus werden attributen als lampenkap en ventilator gekocht om een vliegenverdrijver te bouwen. Diverse vliegenvang-potjes en flesjes met smerige goedjes uit de keuken ontsierden de tafel. Het mocht niet baten. Negeren blijft toch de beste methode. 

Ook in het najaar werd een klusweek een aantal keer uitgesteld door corona en andere afvallers maar uiteindelijk lagen er toch nieuwe balken in de woonkamer en een vloertje in de hal waardoor er boven 2 slaapkamers gebouwd kunnen gaan worden. Als het Noord-gedeelte af is. Dat zal komend voorjaar gebeuren. En met opruimen en de tuin weer aan kant brengen vliegt je klusweek toch nog om. 

Terugkijkend op dit jaar lijkt het soms, als je door het huis rondloopt en ziet wat er allemaal nog moet gebeuren, dat er niet zo veel is gedaan maar dat is zeker niet zo. Je bent altijd in de weer. In de tuin ben je heel wat tijd kwijt en we ontdekken dat we het heerlijk vinden om buiten bezig te zijn en in de tussentijd lekker te dromen over hoe het huis straks zal zijn als het af is. We lopen vaak zomaar wat rond om te kijken, te dromen. “Wat hebben we het goed hè”, zeggen we dan tegen elkaar. 

Wij hebben het talent om te zien hoe het zal zijn. Om blind te zijn voor hoe het nu is. Dat we aan het dineren zijn in een kamer waar balken bijna instorten en de zwammen als kroonluchters het plafond sieren daar hebben wij geen last van. We slapen in de camper, koken met het heteluchtkanon om de ruimte te verwarmen in een provisorische keuken en eten met een extra jasje aan bij de houtkachel in de woonkamer. De douche is heerlijk warm en de 4G in de tuin doet het goed. We beginnen de dag met koffie op bed, uitkijkend huis en de tuin. We sluiten de dagen af met een serie op de laptop in de warme camper en nemen samen de dag nog even door. We leven als een eenvoudig maar gelukkig vorst in Frankrijk. Hopelijk wordt het een zachte winter en houdt het dak het nog even.

NIeuwsbrief 2

Stront aan de knikker

En zo toog Arjan een dag na onze vakantie al weer naar Le Rebout om Eric, de eigenaar van het wenshuis, te ontmoeten en hopelijk tot een koopovereenkomst te komen. Diep vanbinnen was het huis al gekocht en verbouwd. Iemand die zijn huis jaren niet onderhoudt en niet bezoekt zal toch blij zijn dat iemand anders de rommel voor hem gaat opruimen, zou je denken. Meer dan als bouwgrond kun je het niet beschouwen; het regent binnen net zo hard als buiten en alleen al aan afvoer- en schoonmaakkosten ben je een hoop kwijt. Kortom, voor een klein bedrag en een fles whisky moet de koop toch snel rond kunnen zijn. En even leek dat ook zo. Tot er een ex-vrouw, tevens mede-eigenaar, op de achtergrond bleek te zijn. Die wilde aanzienlijk meer en daar ontstond een probleempje. Plannen aanpassen, berekeningen en de conclusie dat het toch altijd om ‘wat de gek ervoor geeft’ is en dat als het af is het dit helemaal waard zal zijn. Na kort wikken en wegen dan toch maar akkoord gegaan.

Inmiddels weer terug in Nederland en vol in de corona-crisis kwam er een onverwacht vervelend bericht. Terwijl Eric het huis aan Arjan had verkocht had zijn ex-vrouw dat aan een stel uit Parijs. Maar dan wel voor 10.000 meer. Ongezien. Ze zouden komend weekend komen kijken. Verschillende gevoelens wisselden elkaar af. Je bent pas eigenaar als de handtekening er staat. En dat is met een slecht te bereiken alcoholist erg lastig. Tegelijk konden we niet geloven dat iemand anders zo gek zou zijn dit huis te kopen. Maar je weet maar nooit ….. Of was het een spelletje om de prijs op te drijven? Arjan besloot er niet in mee te gaan en vol spanning het weekend af te wachten. Dat pakte positief uit. De Parijzenaren waren niet komen opdagen en Eric had geen zin om verder te wachten. Na nog een kleine onderhandeling over de prijs werd Arjan toch mondeling eigenaar van het huis plus een groot stuk land verderop. Maar een mondelinge overeenkomst is niet bij iedereen even rechtsgeldig. Dus zaak het zo spoedig mogelijk op papier te krijgen.

Er volgden nog een ritje naar Frankrijk, machtigingen afgeven bij de notaris, hopen dat Eric dat ook zal doen, bellen, proberen te bellen, wachten, wachten en corona. Maar uiteindelijk kwam daar het verlossende telefoontje van de notaris: gefeliciteerd u bent eigenaar geworden van uw droomhuis in Le Rebout. Of iets in die strekking. Dan wil je natuurlijk meteen in je auto springen en er heen. Maar dat is in de late herfst van 2020 geen optie. De lock-down zorgde ervoor dat de woonkamervloer nog een winter schoon geregend kon worden.

Toen het eindelijk zover was dat, dwars door alle voortdurende corona-grensposten heen, Arjan naar zijn huis toe kon, was daar ook de voormalig eigenaar. Hij bleek al een tijdje afscheid te nemen van het huis. Was hij er jaren niet geweest, nu was hij er niet weg te slaan. De overeenkomst begon met het opleveren van een leeg huis. Dat werd al snel bijgesteld tot het weg halen van persoonlijke eigendommen als foto’s en spullen die hij nog wilde hebben en daarnaast de echte vieze rommel, waaronder een verzameling drankflessen van de afgelopen 15 jaar. Je voelt het aankomen …. Uiteindelijk stond Arjan de zooi zelf op te ruimen. Van een dronkaard kun je ook niet veel verwachten. Maar eerst even het toilet in orde maken. Ook fijn voor Eric die nog even een paar dagen kwam ‘helpen’. Maar sommige klussen blijken totaal overbodig “Een toilet? Dat is niet nodig hoor. Ik schijt altijd gewoon in de tuin”. Wellicht dat de bramen en brandnetels daarom zo welig tieren.

Nieuwsbrief 1

1- In den beginne

Toen wij elkaar drie jaar geleden ontmoetten was de wens om ooit het huisje tegenover zijn zus in Le Rebout, in zijn geliefde en oude woonomgeving de Morvan, te kopen er al. Het zag er vervallen uit. Een bouwwerkje in verschillende stadia, materialen en stijlen. Zelf zag ik niet direct de charme van het pandje in. Het bleek dan ook vooral om de ligging te gaan. De ligging van de veranda om precies te zijn, met uitzicht over bergen en dalen. Wanneer je het pad, volgens de bordjes een ‘chemain pelerin’, langs het huis afloopt kom je bij de Mont Beuvray. Hier bevindt zich een beroemde opgraving van een Gallische stad en een museum met vondsten. Je kunt in het restaurant een Gallische maaltijd of taartje nuttigen. De toeristische route hierheen voert langs een ander dorp dus daar merk je hier verder niks van. Wat opvalt is de stilte, slechts onderbroken door wind en vogels.

Op enig moment zijn wij zelf op huis-expeditie gegaan door brandnetels en veel braamstruiken. We vonden een half openstaand luik waarachter zich iets wat op een klein deurtje of een groot raam leek, bevond. We openden het en stapten een slaapkamer binnen die je een enkele keer op t.v. wel ziet. In huizen waar mensen niet meer uit komen. Of dus niet meer in. Op het bed een stapel van dekens en dons. Van schimmels wel te verstaan. Het dak boven het bed was lek. De kleuren variërend van wit via geel tot donkerrood. Zwammen aan de schrootjes. Een paar stappen verder betraden we de natte cel in vergelijkbare staat. Een inmiddels groen uitgeslagen badjas hing als zojuist verlaten aan het haakje naast de wastafel. De wc in allerhaast niet doorgetrokken, zo leek het. Van de muren bladderde de gele latex. Verder voornamelijk bruin sanitair wat ooit wit moet zijn geweest.

Drie treden op een keuken van schrootjes in schimmeltinten. De afwas nog keurig in de gootsteen, klaar om afgewassen te worden. De gloednieuwe koelkast detoneert enigszins in deze entourage. Hij is, op verweerde rubbers na, leeg en schoon. Nog een trapje op en we staan in de woonkamer. Oranje muren met bruin houtwerk en balken, een grote schouw vult de helft van de muur. Aan elk haakje dat er maar in de muur gespijkerd is hangt wel iets. Van bordjes met wijze spreuken tot koperen beddenpannen en tinnenborden. Familiefoto’s in de eikenhouten kast, een grote eikenhouten tafel en een reusachtige bank die ooit turkoois zal zijn geweest. De plek waar de eigenaar heeft gezeten nog altijd goed zichtbaar. Er ligt een pop zonder been in de hoek. Alles voorzien van stof, spinrag, lekkage plekken, plassen water, zwammen en het gevoel nog ergens een lijk uit de kast te kunnen verwachten. Boven niet veel beter. Een slaapkamer met ingestort dak, plukken aangevreten doorweekte isolatie, doorgezakte vloerbalken en huisraad om je rubberen huishoudhandschoenen bij aan te trekken. Echt iets om het hart van de klusser sneller te doen kloppen.

De naam van de eigenaar was bekend. Eric stond ingeschreven op dit adres maar woonde er dus niet. Navraag in de omgeving leverde een adres op ergens bij Parijs. We trokken de stoute schoenen aan en gingen op onderzoek uit. De wijk waar het om ging bestond vooral uit veel hek. Achter het hek waar we moesten zijn bleek een klein verlaten huisje te staan. We belden aan bij de buren aan beide zijden maar zonder resultaat. Wellicht allemaal nog niet betrokken vakantiehuizen net buiten te stad. Wel een klussende overbuur in een caravan. Behulpzaam zocht hij in zijn telefoon naar het nummer van weer iemand anders die Eric zou kennen, om hem om zijn telefoonnummer te vragen. Ook wist hij ons te vertellen dat niet hij maar zijn moeder daar woonde. Maar zij was inmiddels overleden en het huisje was verkocht.

De zoektocht naar het telefoonnummer van Eric liep op niets uit. We besloten op zoek te gaan naar het adres van de nieuwe eigenaren en wellicht konden zij ons verder helpen met zijn gegevens. We togen naar het gemeentehuis van de plaatselijke gemeente. Behulpzame mensen. We legden de situatie uit en dankzij het gebrek aan AVG en vertrouwen in de goedheid van de mens kregen we het adres. We moesten hiervoor wel even een briefje schrijven wat deze hulpvaardige dame ons vervolgens dicteerde. Het ging om het verzoek en toestemming tot inzage in de persoonsgegevens van de nieuwe eigenaren. Een handtekening van ons beiden volstond. Voor als de bewuste mensen ooit verhaal zouden komen halen. Met dit adres in de hand togen wij naar een andere, iets te keurig uitziende buitenwijk van Parijs. Vol bange mensen concludeerden wij. Behalve de aaneensluitende hekken aan de straatkant en tussen de huizen in waren ze ook ruim versierd door camera’s. Vanzelfsprekend werd er op ons aanbellen bij de intercom met camera niet gereageerd. Buren vragen was er duidelijk ook niet bij. Zonder resultaat vertrokken we naar Nederland. Onze vakantie liep ten einde.

Na acht uur rijden en een eenvoudige maaltijd thuis op de bank ging de telefoon. Het was Arjans nichtje Esmee die op dat moment in Le Rebout vakantie vierde. “Jij bent toch op zoek naar Eric? Die staat hier nu voor me. Wil je hem even spreken?” Vanzelfsprekend!

Het gesprek dat volgde was opmerkelijk te noemen. Eric is een niet altijd goed verstaanbare permanent dronken man, iets ouder dan Arjan. Hoe gaat het? Wat zeg je? Zou je aan mij willen denken als je je huis zou willen verkopen? Gevolgd door wat koetjes en Franse kalfjes. Aan het eind nogmaals de vraag: Maar zou je je kunnen voorstellen dat je je huis in de nabije toekomst zou willen verkopen? Zal ik je een voorstel mogen doen? Dat mocht wel. “Dan ben ik morgen om vier uur bij je”.

De vakantiespullen moesten de camper nog uit maar de tank werd alweer gevuld. Daar begon het avontuur van Arjans hof van Eeden; Le Jardin d’Eeden.